Istnieją dwa typy szczepionek przeciwko poliomyelitis:

• inaktywowana (IPV), zawierająca trzy typy zabitych szczepów poliowirusów,
• żywa (OPV), zawierająca trzy typy atenuowanych szczepów poliowirusów.

Szczepionka OPV zawierająca żywe, atenuowane typy wirusa, jest podawana doustnie w formie kropli. Powoduje powstanie odporności jelitowej i ogólnej. Nie powinno podawać się jej osobom z obniżoną odpornością. Może spowodować VAPP. Jest termolabilna. W Polsce stosowana jest w kalendarzu szczepień w 6 roku życia jako dawka przypominająca.

Szczepionka IPV zawiera zabite trzy typy wirusa. Jest to szczepionka podawana podskórnie, lub domięśniowo w udo lub ramię, w zależności od wieku. Brak jest przeciwwskazań co do jej podawania. Nie wywołuje VAPP i jest termostabilna. W Polsce szczepionkę IPV podaje się, według kalendarza szczepień, trzykrotnie – w 3-4 miesiącu życia, na przełomie 5 i 6 miesiąca oraz między 16 i 18 miesiącem życia.

Oba typy szczepionek, OPV i IPV, służą do czynnego uodparniania dzieci i dorosłych. Prawidłowo zaszczepione osoby dorosłe nie wymagają dodatkowych szczepień przeciwko poliomyelitis. Należy rozważyć doszczepienie osób podróżujących do terenów endemicznego występowania tej choroby (Nigeria, Indie, Pakistan i Afganistan), oraz osób pracujących w laboratorium, gdzie mają stycznoćś z poliowirusami