Po raz pierwszy Legionella opisano jako czynnik infekcyjny w 1976 roku w USA. Latem tego roku w Filadelfii odbył się doroczny zjazd amerykańskich weteranów, gromadząc ponad 2000 uczestników. Po konwencie, wśród uczestników obserwowano objawy ciężkiego zapalenia płuc. W sumie ponad 200 osób zachorowało, 34 zmarło.  Dochodzenie prowadzone przez CDC (Centers for Disease Control and Prevention) ujawniło, że za epidemię odpowiadała nowo zidentyfikowana bakteria rozwijająca się w systemach klimatyzacyjnych hotelu. Ten nieznany do tej pory czynnik infekcyjny nazwano  Legionella pneumophila (Legionella – od legionistów;  pneumophila –  łac. „kochający  płuca”,  ze względu  zdolność tej bakterii do wywoływania chorób płuc).

Bakterie rodzaju Legionella to pleomorficzne Gram-ujemne pałeczki o długości od 2 μm do 20 μm i szerokości od 0,3 μm do 0,9 μm. W  zależności od fazy cyklu życiowego Legionella mogą przybierać formę dość krótkich lub bardziej wydłużonych pałeczek, a większość gatunków Legionella  ma zdolność ruchu dzięki rzęskom umieszczonym biegunowo lub lateralnie. 

Legionella są  fakultatywnymi patogenami wewnątrzkomórkowymi. W środowisku naturalnym jednak Legionella zachowują się jak obligatoryjne patogeny wewnątrzkomórkowe. W cyklu życiowym tych pałeczek występują dwie fazy: replikacyjna oraz inwazyjna. Faza replikacyjna zachodzi w żywych,  aktywnie  metabolizujących  komórkach  określonych  gatunków  pierwotniaków.  W fazie infekcyjnej Legionella w kooperacji z innymi mikroorganizmami może tworzyć wyspecjalizowaną strukturę biofilmu, która chroni je przed działaniem niekorzystnych czynników, w tym środków dezynfekcyjnych. Formy infekcyjne mają też zdolność do przeżycia w stanie anabiozy i przetrwania w niekorzystnych warunkach przez długi czas.